Ik heb altijd tijd te kort, ik word er gek van

Super gefrustreerd bedenk ik me aan het einde van (bijna) iedere dag, dat ik zoveel meer had willen doen. Ik zet mezelf, iedere keer weer, helemaal vast.

Ik begin er een patroon in te zien dus tijd voor m’n hulplijn. Ik heb een fijne vriendin waar ik mee podcast via whatsapp. Heen en weer stellen we elkaar systemische vragen.

“Waar heb je te veel van?” vroeg ze me.

Nou wat dacht je van To Do’s op m’n To Do-lijst…

“En waar is nog niet genoeg van?” zei ze

Het eerste dat me te binnen schoot was tijd. Er is niet genoeg tijd!

Kijk, bij mij moet het altijd efficiënt, dat heb ik al m’n hele leven. Ik kan goed organiseren, plannen, overzicht houden, veel dingen tegelijk doen, allemaal geen probleem. Maar efficiënt zijn, is wat anders dan ‘genoeg tijd’ hebben. En dat gevoel van tijd tekort dat wordt de laatste jaren steeds sterker. Dat patroon komt ietwat te vaak op m’n pad.

Toen vroeg ze: “Hoe oud is dit?“

"Nou een jaar of 10?" Zij wist meteen waar dit naartoe ging, maar voor mij nog even een blinde vlek.

Totdat ze vroeg: “Bij wie of wat hoort dit thema nou eigenlijk?”

Het antwoord kwam direct en keihard binnen: kanker.

Ik werd emotioneel en dacht “Ja, daar zit die dus.” Dat thema ‘tijd te kort’ hangt samen met kanker. Dat thema 'tijd te kort' hangt samen met die periode dat ik niet wist hoeveel tijd ik nog zou krijgen. De diagnose destijds was niet heel lekker.

Toen vroeg ze me: “Wat brengt het je om daaraan vast te houden?”

En toen schoot ik vol, want die periode van ziek zijn, heeft me zó ontzettend veel gebracht. Achteraf gezien, zijn sommige dingen zo’n groot cadeau...

Het heeft me heel, heel veel persoonlijke ontwikkeling gebracht. Het heeft me zelfbewuste en eigen wijze kinderen gebracht. Het heeft me een liefdevollere relatie met m’n man gebracht. Het heeft me m’n mooie plek in Brabant gebracht. Het heeft me mijn eigen bedrijf gebracht. Het heeft me een lieve hond gebracht. Het heeft me keuzes, heel veel keuzes voor mezelf gebracht. Allemaal beslissingen die ik nooit had genomen als deze ziekte niet op m’n pad zou zijn gekomen.

En precies daar zit nog een niet helpende overtuiging…Als ik tijd te kort heb, dan levert me dat iets heel moois op.

Maar die logica, die klopt niet meer. En dat lijntje, die verbinding, die mag ik los gaan laten.

Maar bij mijn cliënten ben ik alert als ze zeggen “ik wil dit loslaten.” Dan denk ik “kijk het eerst maar even aan.”

Dus dat heb ik gedaan. In dankbaarheid alles aangekeken; alle shizzle die het me gekost heeft; het verdriet om als jonge moeder misschien niet je kinderen te zien opgroeien, de angst, het niet weten, de machteloosheid. En alles, alles, alles wat het me gebracht heeft.

En in dankbaarheid realiseer ik me: “Nu is er tijd genoeg en ben ik precies daar waar ik moet zijn.”