Daar is ie weer, de rondvraag...

Zeg jij tijdens een vergadering ook net niet wat je eigenlijk wil zeggen?

Daar is ie weer de rondvraag, het ligt op je lippen om eindelijk aan te geven dat het zo niet langer kan, maar dan val je toch weer stil. Het besluit om je mond te houden, is in minder dan 1 seconde gemaakt.

Je bent het er niet mee eens, hebt een briljant idee of je wil gewoon nog iets meedelen en dan val je toch weer stil. “Ach, wat maakt het ook uit." denk je dan, "ze zitten toch niet op mijn mening te wachten, wat weet ik er nou van.”

Allemaal stemmetjes die jou klein houden. Gunstig, want dan hoef je je hoofd niet boven het maaiveld uit te steken, lekker comfortabel…

Maar wat nou als jouw mening net wel dat verschil maakt? Wat nou als jouw mening duidelijkheid schept in het hele verhaal? Wat nou als jij dingen weet die je leidinggevende niet weet en door jouw mening de context heel anders wordt…en er andere besluitvorming kan plaatsvinden?

Spannend is het wel. Ineens mag je door je angsten heen jezelf uit gaan spreken. En dat is ineens niet zo comfortabel meer. Men kan er wat van gaan vinden. Maar weet dat er altijd een gevoel van angst, schaamte of schuld bij komt kijken als jij uit gaat spreken wat je op je hart hebt. En zodra je dat aan durft te kijken en daar doorheen gaat, wordt het allemaal een stuk makkelijker.

Want weet je, je hebt in dat ene moment twee keuzes: je bent trouw aan jezelf of je bent trouw aan wat jij denkt dat de ander van je verwacht…

Wat kies jij?