Daar gaat ze… “Terug naar Rotterdam” zoals ze het zelf zegt. Net als het lied dat ik jarenlang gezongen heb toen ik nog in de Hermes House band zat.
Ze is er geboren en heeft er de helft van haar leven gewoond. Vervolgens is ze opgegroeid in Brabant. En nu gaat ze op kamers in Rotterdam.
Vroeger toen ze net naar de basisschool ging en ik aan haar vroeg wat ze later wilde worden, zei ze: “mama…. ik wil mama worden…”. Dat vond ik echt oprecht zinloos, als dat nou een doel in je leven is? Dat is gewoon iets wat je er even bij doet, toch? Totdat een vriendin tegen me zei: “Ze wil geen mama worden, ze wil net zóals mama worden, het is het grootste compliment dat je van je kind kunt krijgen!”
Die opmerking deed mij de ogen openen, zo had ik er nog niet naar gekeken. Sindsdien realiseer ik me eigenlijk maar al te goed wat voor verantwoordelijkheid je als ouder hebt. Mijn hemel, kan ik dat? Kan ik kids opvoeden die zichzelf mogen worden? Die echt hun eigen wijsheid mogen ontdekken, verantwoordelijkheid dragen voor hun eigen gedrag. Kan ik ze zonder onuitgesproken verwachtingen, echt loslaten om die eigen wijsheid te ontdekken? Ben ik daar zuiver in? Voelen kinderen niet altijd de onuitgesproken impliciete verwachtingen van hun ouders?
Het is nogal een taak, daar kan eigenlijk geen baan tegenop. De belangrijkste of meest verantwoordelijkste taak die je hebt als je moeder bent, is simpelweg moeder zijn.
Staan we daar niet veel te weinig bij stil? Worden we niet geleefd door een betaalde baan? Door een drukke agenda? Klooien we niet gewoon maar lekker wat aan? Zijn we wel bewust bezig met het effect van ons gedrag op onze kinderen?
Ze is 18 nu, gaat op kamers… ze is al een tijdje in het buitenland geweest, dus ik weet hoe leeg het huis kan zijn. Hoezeer ik haar humor en haar muziek ga missen. En toch is dit anders. Uit het buitenland kwam ze terug naar huis. Nu wordt Rotterdam weer haar thuis en zal ze nooit meer echt thuis bij ons wonen. Nooit meer onderdeel zijn van de dagelijkse routine. Nooit meer…Ooit is er een moment geweest dat ik me -vanwege ziekte- heb afgevraagd of ik dit ooit mee zou gaan maken.
Ik sta hier met dubbele tranen; van verdriet omdat ze gaat en van geluk omdat ze gaat…terug naar Rotterdam.
