dan je lief is… Een jonge vrouw continu in conflict met alles… met haar baas, met haar collega’s en de laatste tijd ook steeds vaker met haar man. “Tegen wie ben jij aan het vechten?” vraag ik haar. Ze weet het antwoord niet, maar de vraag resoneert wel, de tranen schieten in haar ogen, verbaasd kijkt ze me aan, “ik begrijp er niets van”. We stellen haar ouderlijk gezin op. Vader, moeder en zusje. Terwijl we aan het opstellen zijn, vertelt ze dat haar vader alcoholist is, dat hij vroeger niet veel thuis was en als hij er wel was, lag hij dronken op de bank.

“Mijn moeder is rupsje nooit genoeg, zei ze. Het maakt niet uit wat ik doe, ik doe nooit genoeg en ik doe het nooit goed genoeg.” “Als mijn broer niet helpt met een klusje, als mijn boer niet meegaat naar een doktersafspraak of als mijn broer niet op een verjaardag komt, dan is het altijd omdat hij het volgens mij moeder zo druk heeft met zijn werk, met zijn kinderen die moeten voetballen of moeten afzwemmen. Altijd praat mijn moeder het goed als mijn broer het af laat weten. Maar als ik een keer niet kan en voor mezelf kies nou dan is het huis te klein.”

Dat is de slogan van deze mooie stad. Nou en dat kun je wel zeggen! Sinds 2021 trek ik hier jaarlijks naartoe voor een midweek persoonlijke ont-wikkeling met mijn geliefde coach. En die woont nou eenmaal in Groningen. Ik hou ervan om mezelf te ont-wikkelen. Persoonlijk los ik weer een paar triggers op en professioneel neem ik dat als vanzelf weer mee. Dit jaar ben ik alleen gegaan en heb ik er ook meteen een workation aan gekoppeld. Nou viel dat even tegen zeg. Ik kan mezelf prima vermaken, ik hou van alleen zijn, ...

Zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en wist niet beter, dan dat dat nooit voorbij zou gaan Mijn ouderlijk huis staat TE KOOP Dé plek waar het gras niet groener is bij de buren De plek die mijn ouders zelf met eigen handen hebben gebouwd en verbouwd. Er kwam geen klusjesman aan te pas. De plek waar we konden hockeyden in de tuin en waar we door de paardenwei van de buurman liepen om te spelen op het voetbalveld. De plek waar mijn pa -als hij geen klusje in huis had- zo’n beetje dagelijks onder de Landrover lag, want er was altijd wel wat met dat ding.

Een scheiding… wat blijft het toch heftig.. Hij vertelt over zijn vorige huwelijk, de aanloop naar de scheiding, “ik heb het met haar besproken, ik heb het aangegeven: ik ben niet meer gelukkig met jou, kunnen we elkaar ergens weer vinden? “ Maar wat doe je als er echt geen beweging in de ander zit? Twee jaar van alles geprobeerd en na 2 jaar kwam er een andere vrouw op zn pad, gewoon tijdens de wandeling met de hond, maar ja als je er voor open staat dan maakt het moment niet uit.

Ik hoor het Peter Henneveld tijdens de opleiding tot systemisch coach nog zeggen: “Maak je je schuldig? Prima, dan volg je je eigen pad”. Het duurde even voordat bij mij het kwartje viel. Hij had het over het persoonlijke geweten. Dit geweten is van toepassing op een persoon of op een groep. Het is een oeroud overlevingsmechanisme. Je hebt de groep nodig om te overleven, want in je eentje wordt overleven vrij lastig. Dus hou je je aan de ongeschreven en onuitgesproken regels van de groep. Om die regels te voelen, hebben we een haarfijne intuïtie.

Een jonge vrouw… net moeder. Ze had een kindje gekregen en na een paar jaar een burn-out rijker. Ze had ruim een jaar nodig om te herstellen. Nadat ze een tijdje weer goed functioneerde, kwam ze bij mij. Ze herkende de signalen en was bang weer in dezelfde valkuil te stappen. “Hoe kan dat toch? Ik heb dit al eens meegemaakt. Ik wil dit niet meer en toch krijg ik mijn gedrag niet gekeerd. Ik trek alles naar me toe, ik doe dit op mijn werk, doe dit thuis, wanneer ga ik eens goed voor mezelf zorgen?”

Daar zit ik dan in mijn eentje op Guernsey (één van de kanaaleilanden) met een decafé cappuccino over de haven uit te kijken. Heerlijk! Manlief en de jongste 2 dochters zijn een uurtje geleden de zee op gegaan richting st-Vaast-la-hougue en ik ben daar niet bij, heel fijn! Raar hè? Ik vertrek morgen met de ferry naar Cherbourg (daar staat m’n auto) en rijd dan door naar st-Vaast-la-hougue, waar ik weer op onze zeilboot stap. 18 jaar geleden kregen we het zeilbootje van mijn ouders. Ons vaargebied was de Grevelingen.

Daar gaat ze… “Terug naar Rotterdam” zoals ze het zelf zegt. Net als het lied dat ik jarenlang gezongen heb toen ik nog in de Hermes House band zat. Ze is er geboren en heeft er de helft van haar leven gewoond. Vervolgens is ze opgegroeid in Brabant. En nu gaat ze op kamers in Rotterdam. Vroeger toen ze net naar de basisschool ging en ik aan haar vroeg wat ze later wilde worden, zei ze: “mama…. ik wil mama worden…”. Dat vond ik echt oprecht zinloos, als dat nou een doel in je leven is?

Vandaag mocht ik mijn dochter ophalen op Schiphol. Zij vloog terug van St Maarten naar Nederland nadat ze met Laura Dekker al zeilend de Atlantische oversteek heeft gemaakt… 3 maanden op een zeilboot op zee, haar droom… Ruim anderhalf jaar geleden, net 14 jaar, kwam ze enthousiast de kamer in; “Wisten jullie dat Laura Dekker reizen organiseert voor kinderen van 12 tot 17 jaar?”. Nee dat wisten we niet, maar nadat we enthousiast hadden gereageerd, sloten we af met “Anders stuur je haar toch even een mailtje?” Nou dat had ze al gedaan was haar antwoord. En zo geschiedde…

Twee weken geleden stond deze roos tussen alle rozenbottels in bloei, een laatbloeier en een hele mooie ook nog. Daar waar nu tientallen rozenbottels zichtbaar zijn, bloeiden in de zomer tientallen van één en dezelfde rozen. Allemaal even prachtig, maar geen één viel op, ze waren allemaal gewoon én allemaal even mooi. Nu bloeit deze roos, later dan de anderen, uniek en opvallend mooi. Alle ruimte om te schitteren, alle ruimte om op te vallen. Zo is het ook met kids. Sommigen gaat het makkelijk af en lijkt het wel aan te komen waaien.

“Ik kan me niet kwetsbaar opstellen, ik krijg het niet voor elkaar” zei ze. “Ik ben 3 keer getrouwd geweest en alle drie de keren is het eigenlijk stuk gelopen omdat ik me niet genoeg openstel, ik durf m’n kwetsbaarheid niet te tonen. Ik heb nu een vriend en ik voel gewoon dat het weer misgaat door mij. Ze willen weten wie ik ben, waar ik voor sta, wat ik voel, maar ik zou niet weten hoe.” Na nog wat vraag en antwoord, mocht ze een representant kiezen voor haar vader..

“Ik word niet gezien en ik word daar zo moe van” zei ze, terwijl ze naast me zat. “Op m’n werk heb ik moeite met mijn baas, bij mijn vorige baan had ik gedoe met m’n baas. Altijd gaf ik duidelijk aan hoe ik iets wilde doen, maar het lijkt wel alsof ze me niet willen horen en dit resulteert dan altijd in gedoe achteraf. Ik werk me de tandjes en niemand die het ziet. Ik communiceer me drie slagen in de rondte en niemand die het wil horen, waar gaat dit mis?”.

Binnen familiesystemen speelt het systeemgeweten een grote rol. Het systeem geweten is onbewust aanwezig en trekt aan je met een grotere kracht dan jouw eigen persoonlijke geweten. Als de lagen boven jou (je ouders of je grootouders) niet goed kunnen functioneren vanwege fysieke of emotionele afwezigheid dan wordt de jongere generatie (jij dus) opgeofferd om van je plek te gaan en de laag boven jou te gaan helpen.