Vandaag mocht ik mijn dochter ophalen op Schiphol. Zij vloog terug van St Maarten naar Nederland nadat ze met Laura Dekker al zeilend de Atlantische oversteek heeft gemaakt… 3 maanden op een zeilboot op zee, haar droom…
Ruim anderhalf jaar geleden, net 14 jaar, kwam ze enthousiast de kamer in; “Wisten jullie dat Laura Dekker reizen organiseert voor kinderen van 12 tot 17 jaar?”.
Nee dat wisten we niet, maar nadat we enthousiast hadden gereageerd, sloten we af met “Anders stuur je haar toch even een mailtje?” Nou dat had ze al gedaan was haar antwoord. En zo geschiedde…
Ik heb er geen moment aan gedacht om haar beslissing tegen te houden, maar de tegenstrijdige reacties van collega’s, vrienden en familie zetten me soms wel aan het denken. De meningen liepen uiteen van “Wow, wat gaaf dat ze zo duidelijk weet wat ze wil” tot “Jeetje, dat ze dat mag van jou?”
Dat is interessant. Wat zegt dat over mij? Ben ik te naïef, zie ik de gevaren niet? En wat zegt dat over de ander? Is die te beschermend? Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Er is geen goed of fout en alle ouders hebben altijd het beste met hun kinderen voor.
Ik heb er geen moment aan gedacht haar dit te verbieden. Diep van binnen voelde ik heel sterk dat dit voor haar het juiste pad was. Eveneens zal de ouder die het zijn kind wel verbiedt dit ook met de beste bedoeling doen.
Tuurlijk had ik het mezelf niet vergeven als haar iets was overkomen daar op zee, maar als ik haar niet had laten gaan, had zij het mij dan ooit vergeven dat ze haar eigen pad niet had mogen lopen (of zeilen in dit geval)?
Zij heeft haar droom met alle ups-and-downs kunnen uitvoeren. En ik mag haar vandaag weer in mijn armen sluiten. Heerlijk! Bij me houden door los te laten. Net als een boemerang.
Ik wens haar voor haar verdere leven veel eigen wijsheid toe 😉
Hulp nodig bij het vinden van jouw eigen wijsheid? Plan hier je gratis telefonische sessie.
