“Ik kan me niet kwetsbaar opstellen, ik krijg het niet voor elkaar” zei ze. “Ik ben 3 keer getrouwd geweest en alle drie de keren is het eigenlijk stuk gelopen omdat ik me niet genoeg openstel, ik durf m’n kwetsbaarheid niet te tonen. Ik heb nu een vriend en ik voel gewoon dat het weer misgaat door mij. Ze willen weten wie ik ben, waar ik voor sta, wat ik voel, maar ik zou niet weten hoe.”
Na nog wat vraag en antwoord, mocht ze een representant kiezen voor haar vader, moeder, en haar broer. En het liet zich meteen zien. Vader een beetje aan het rond-dwarrelen, hier een feestje, daar een feestje. Moeder vond ie maar ingewikkeld. Moeder hield de boel bij elkaar werkte hard, had niks aan pa en er was geen liefde te voelen. Koud kregen we het, we kregen het allemaal heel erg koud.
Je bent als kind alleen maar loyaal aan je ouders, als zij het je niet geleerd hebben dan is het lastig om het zo maar ineens te kunnen. Het is eigenlijk hetzelfde als met leren lezen, jong geleerd oud gedaan, als jij niet geleerd hebt om te lezen, dan heb je best een groot probleem als je dat op je 50ste nog voor elkaar moet zien te krijgen.
Zo is het met dit ook. Zij had haar ouders nooit liefedevol naar elkaar gezien, nooit liefdevol naar haar gezien, ze kon zich geen knuffel, geen zoen of enige vorm van affiniteit herinneren….
Dus verwijt jezelf niet dat je er niet bij kan, je hebt nooit geleerd hoe, tuurlijk is dat doodeng.
Je kwestbaar opstellen begint met het bewust worden van je doel. Bedenk wat jouw doel is. Is jouw doel om te voldoen aan de verwachting van de ander (zoals het je geleerd is) of is jouw doel je uit te spreken over wat er in jou omgaat? Bij de eerste maak je je afhankelijk van de reactie van de ander, bij de 2e kan je hooguit afgewezen worden, maar je bent wel trouw gebleven aan jezelf.
Maar die afwijzing daar zit het hem, dat heeft ze in haar jeugd te vaak gevoeld en daar wil ze niet naar terug dus waar kies je dan (onbewust) voor? Juist ja voor een leven vol aanpassingen, voldoen aan de verwachting van de ander en dus ga je steeds verder bij jezelf vandaan, de ander voelt dat en vertrekt. Het is geen doen voor je partner om jouw opgebouwde muur af te breken.
Als je die pijn van afwijzing volledig kan voelen, volledig kan aankijken en dan kan zeggen, oke toen ik klein was, heb ik dit gemist, en wat deed het pijn, wat deed het ongelooflijk veel pijn. En dan met compassie voor jezelf: het inzicht ‘shit, ik heb dit simpelweg gewoon niet geleerd’, pas dan trek je jezelf uit die modder en kan je verder.
Je bent nu volwassen, dat wat jij nodig hebt, daar kun je zelf voor zorgen. Maar durf je uit te spreken. Het voelt als kwetsbaarheid, maar zie het maar gewoon als onwennigheid, ja ik vind het moeilijk en ik ga het toch doen. Begin met kleine dingen. Hoe vaker je jezelf uitspreekt, hoe vaker je jezelf kwetsbaar opstelt, hoe krachtiger je wordt.
Durf jij je kwetsbaar op te stellen, zie jij patronen in jouw leven waar je klaar mee bent? Plan dan hier je gratis sessie.
Je bent van harte welkom!
