“Ik word niet gezien en ik word daar zo moe van” zei ze, terwijl ze naast me zat. “Op m’n werk heb ik moeite met mijn baas, bij mijn vorige baan had ik gedoe met m’n baas. Altijd gaf ik duidelijk aan hoe ik iets wilde doen, maar het lijkt wel alsof ze me niet willen horen en dit resulteert dan altijd in gedoe achteraf. Ik werk me de tandjes en niemand die het ziet. Ik communiceer me drie slagen in de rondte en niemand die het wil horen, waar gaat dit mis?”.
Na nog wat vraag en antwoord, mocht ze een representant kiezen voor haar vader, moeder, 2 broers en zus. En het veld liep vast. Het stond letterlijk aan de grond genageld met een grote tweedeling tussen de ouders die alleen maar oog hadden voor de oudste zoon en aan de andere kant de overige 3 kinderen.
Inmiddels is mijn ervaring dat met geduld en met stilte er vanzelf wel weer beweging komt (net als in de natuur, de winter wordt toch echt vanzelf weer opgevolgd door de lente) maar bij deze opstelling duurde dat wel even.
Voelen, voelen, erbij blijven, durven te niksen, verduren, meer verduren, nog meer verduren en vertrouwen.
Naarmate de opstelling voortduurde, werden alle representanten moe, doodmoe, gezucht en gesteun, ze konden niet meer, het veld werd zwaar, heel zwaar en toen werd het zichtbaar. Zij was al gaan zitten, want ze kon niet meer. En vader zakte -net als dochter- door z’n benen. En in één keer zag ze het. “O jee”, zei ze, “mijn vader werd niet door zijn ouders gezien, er is zelfs enorme ruzie geweest en ze hebben geen contact meer…mijn vader werd ook niet gezien, net als ik nu…”
Problemen met de leidinggevende hebben betrekking op de verticale as (de hiërarchische as). De verticale as is de mannelijke as, dus mijn vermoeden was dat er iets in de vaderlijn zat. En dat bleek ook te kloppen. Na het opstellen van het systeem van herkomst van vaderskant bleek er een enorme last te zijn doorgegeven van generatie op generatie en dus ook aan haar. Wat er destijds dan is gebeurd? Geen idee en het doet er ook niet toe! Zij heeft het teruggegeven aan daar waar het hoort. Zij hoeft het niet meer te dragen, het is niet van haar. En al die tijd gaf ze onbewust al aan wat er speelde in haar systeem: “ik word er zo moe van”. Diep van binnen wist ze het al.
Word jij er ook zo moe van, herhaalt het zich in jouw leven en zie je een patroon? Stuur een mailtje naar info@inhetmaanlicht.nl of plan je gratis sessie:
Je bent van harte welkom
